Bowie, word een laatbloeier!25 maart 2021
Dit is Bowie. Op zondag 6 december 2020 in Amsterdam geboren. Lekker thuis, in alle rust. Een fijne start. Ze is het eerste kindje van mijn dochter Eva en haar vriend Jan. Bowie is mijn eerste kleinkind. Het is prachtig om mijn eigen dochter in de weer te zien met haar baby. Zo liefdevol en zorgzaam en vol zelfvertrouwen. En vooral zo superblij! Wat wil een baby nog meer! Vanzelfsprekend denk ik terug aan de tijd dat Eva zelf een baby was. Hoe deed ik dat toch allemaal? Dacht ik na over haar ontwikkeling? Hoe ik haar zou begeleiden naar volwassenheid? Had ik bepaalde verwachtingen? Voor haar geboorte had ik wel een stille wens uitgesproken. Ik zou er hoe dan ook naar streven om mijn kinderen – Eva heeft een tweelingbroer – op te voeden tot evenwichtige, tevreden mensen. Mensen die hun eigen keuzes zouden maken en daar blij mee zouden zijn. Ik wenste dat ze ook iets zouden bijdragen aan een betere wereld. Maar hoe doe je dat? Hoe coach je je kinderen zonder ze te pushen, terwijl je zelf behept ben met ideeën en idealen én met een eigen persoonlijkheid. Dit wordt geen verhaal over nature of nurture. Dat weten we nu wel een keer en daar komen we toch niet uit. Achteraf gezien deden we wat goed voelde, uiteraard wel ingegeven door onze eigen ambitie en visie op een zinvol bestaan. En volgens mij is het allemaal goed gekomen. Toch, kinderen? Hoewel ik sommige dingen nu wel weer anders zou doen, zoals bijvoorbeeld mijn zoon niet zo lang (8 jaar!) laten ronddobberen op de middelbare school. Maar toch heb ik nergens spijt van.
Sinds kort pas ik één dag in de week op Bowie. Dat is beslist geen straf. We kijken elkaar regelmatig onderzoekend aan. Twee nieuwsgierige aagjes. We lachen naar elkaar. Eerlijk gezegd kan ik mijn ogen vaak niet van haar afhouden. Ondertussen denk ik: ze heeft nog een heel leven voor zich, en de kans is groot dat ze de 100 jaar gaat halen. 100 jaar! Hoe komt ze die zonder kleerscheuren door? Of misschien ook wel mét kleerscheuren, en hoe veerkrachtig zal ze dan zijn om dat weer op te lossen? Wat ik hoop is dat Bowie genoeg tijd krijgt én neemt om zich rustig te ontwikkelen. Dat ze niet gedwongen wordt om mee te gaan in de ratrace van presteren. Want sinds de geboorte van mijn eigen kinderen – nu 29 jaar geleden – is de maatschappij heel snel veranderd. En niet in de meest gunstige zin. De druk om zich te profileren en in alle opzichten succesvol te zijn is behoorlijk toegenomen. Best wel veel generatiegenoten van mijn kinderen zitten inmiddels thuis met een depressie of burn-out. De midlife crisis van voorheen (rond je veertigste) is de quarterlife crisis van nu. Onderzoek van LinkedIn (2017)[1] wijst uit dat driekwart van de millennials tussen de 25 en 33 jaar oud zich afvraagt: En wat nu? En dan te bedenken dat ze nog dat ze nog minstens veertig jaar mee moeten draaien op de arbeidsmarkt.
Als ik het voor het zeggen zou hebben, dan wens ik Bowie het leven toe van onze generatie, (globaal geboren tussen 1950 en 1970) en dan specifiek van de laatbloeiers onder ons. Wij kregen én namen alle tijd om onszelf te ontwikkelen. We deden lang – dus langer dan ‘gebruikelijk’ – over onze studies en stroomden laat – dus later dan ‘normaal’ – in op de arbeidsmarkt. We lieten ons niet gek maken. Ik ga het niet helemaal verheerlijken, want mijn generatie kent natuurlijk ook mensen die niet tevreden waren of zijn met hun keuzes, of liever gezegd, met hun niet-keuzes. Of geen ambities hadden. En dus nooit meer bloeiden. Maar de mensen die keer op keer de kans hebben benut om rustig uit te zoeken wat ze met hun leven en werk willen en nu – op gevorderde leeftijd – nog steeds doen wat ze in feite altijd al hadden willen doen, hebben een fijn bestaan. Het zal voor Bowie en haar leeftijdsgenoten geen makkelijke weg worden om te bewandelen, want je moet over een sterke persoonlijkheid en voldoende zelfvertrouwen beschikken om je eigen weg te kunnen gaan. En eerlijk is eerlijk, het onderwijssysteem zal ook echt moeten meewerken. Wat zeg ik, het hele systeem van op jonge leeftijd keuzes moeten maken en snel moeten pieken zal op de schop moeten.
Gelukkig hoeft Bowie voorlopig nog niks. Alleen genieten van het leven. En spelen. Ik hoop dat ze dat nog een hele tijd volhoudt.
Ben jij een laatbloeier? En wat heeft dat jou gebracht?
Laat het me weten. Misschien wil je graag geïnterviewd worden voor mijn nieuwe boek.